Sollicitant geef je bloot! Maar hoe ver moet je gaan?!

Gezellig samen op de bank The Voice Kids kijken. Even lekker luchtig ontspannen. Even niet nadenken of je druk maken over al die sollicitatietoestanden. Mijn mannetje en ik zaten knus en relaxt te kijken toen ik Martijn het ineens hoorde zeggen: “er zijn nog een aantal vacatures bij onze coaches….”. Ik vloog meteen omhoog….wat? Vacatures? Bij The Voice?! Alsof ik een robot was, een voorgeprogrammeerde robot die in actie komt als hij het codewoord hoort. Het codewoord VACATURE!

Mijn mannetje moest lachen en zei: ”als ik jou was zou ik meteen al mijn on- en offline cv’s en resume’s sturen die je tot nu toe hebt gemaakt. Dan weet je tenminste zeker dat je de baan hebt!” Wow, die kwam binnen! Ik ging weer zitten en het drong tot me door dat hij een belangrijk punt had.

Mijn mannetje maakt mij dagelijks mee. Hij ziet hoeveel tijd en energie ik steek in mijn zoektocht naar een baan. Hij is trots op me. Trots op de manier waarop ik op een positieve manier de dingen aanpak. Maar ook vindt hij dat ik soms teveel mijn best doe. En overal waar ” te” voor staat….tja.

Ik moest denken aan een discussie op LinkedIn, waarin de vraag werd gesteld: Kan ik mijn sollicitatiebrief persoonlijk afgeven met daarbij eventueel een klein presentje? De vraag werd gesteld in een Recruiters Group en de reacties hierop waren zeer divers. Op zich zou ik dit zelf niet zo snel doen, laat staan dat ik een presentje zou afgeven, maar één reactie (van een recruiter) vond ik wel erg shocking. Deze man sprak namelijk over malloten. Veel sollicitanten zijn in zijn ogen malloten die zich in allerlei bochten wringen en de meest gekke dingen doen om maar op te vallen.

Op zich vond ik het een interessant gegeven. Ook ik ben wel van het choqueren. Choqueren om de boel wakker te schudden. Choqueren om tot betere inzichten te komen. Het zet je aan het denken en dat is altijd handig nietwaar. Al was het alleen maar om te voorkomen dat je niet doorslaat in hetgeen je doet, zodat je niet eindigt als malloot. De vraag die ik mijzelf dan ook stelde was: op welk moment verander je als sollicitant na het opvolgen van alle en ook goedbedoelde sollicitatie adviezen in een malloot?

Ik had mij voorgenomen geen malloot te worden, maar nu blijk ik een robot te zijn. Een voorgeprogrammeerde robot . Of toch niet? Ben ik gewoon een sollicitant die haar best doet. Een sollicitant die haar best doet om te laten zien dat de competenties genoemd in haar cv juist zijn. Dat zij ondernemend is, leergierig, creatief, positief, ervaren, inspirerend, sociaal, klantgericht en dienstverlenend?

Voor mijzelf weet ik het antwoord wel. Ik ben wie ik ben. Ik presenteer mij dan ook zoals ik ben, niets meer en niets minder. Het is aan de ander hoe hij of zij mij wil zien.

Maar let op!

Ik geef mijzelf als sollicitant zoveel als mogelijk  bloot, maar ik wil niet worden uitgekleed. Dat doe ik namelijk alleen als de ander zichzelf ook uitkleed. Alleen dan kan er een gesprek plaatsvinden van gelijkwaardigheid. Een gesprek waarin beide partijen het streven hebben iets voor elkaar te kunnen betekenen. Niet om de ander te veranderen in een malloot. Een malloot die zich in allerlei bochten moet wringen omdat er voor hem of haar nog 200 andere malloten staan te wachten.

Zo, dat moest ik als sollicitatiedeskundige even kwijt!

Marion Kremer

Dit blog is eerder gepubliceerd op: http://www.rectec.nl/2013/01/18/sollicitant-geef-je-bloot-maar-hoe-ver-moet-je-gaan/