Ik ben een Nugger

Een paar weken geleden ben ik er achter gekomen dat ik een titel mag dragen: ik ben een NUGGER! (niet-uitkeringsgerechtigde) en val dan ook nog onder de categorie “overige nuggers”. De gemeente Delft (mijn woonplaats) heeft voor hen zelfs een re-integratiebeleid.

Vele landelijke discussies zijn er gaande (oa op Linkedin), over de groeiende werkloosheid. Ook de oudere (en ervaren/hoger opgeleiden) krijgt steeds meer met deze problematiek te maken en daar richt ik mij dan het meest op, omdat ik zelf bij die groep behoor.

Na een tip heb ik gekeken naar een uitzending van “Hollandse Zaken” (1 aug. 2012) en bij mij viel de heer Rene Jansen het meest op. Deze man heeft een zeer respectabel werkverleden, maar werkt nu als productiemedewerker bij Mars. Zeer onder zijn niveau! En daarmee kom ik op mijn punt.

Veel wordt er geschreven en gepraat over het wel of niet behouden van een uitkering, het verplichte solliciteren en het moeten aannemen van een baan ver onder je eigen niveau. Alles wat daarover wordt gezegd klopt en is absoluut waar. Toch wil ik daar als Nugger (met 32 jaar werkervaring) iets over zeggen.

Boos ben ik geweest, heel boos zelfs, dat ik na zoveel jaar hard werken, als zelfstandig ondernemer geen recht op een uitkering bleek te hebben. Deze boosheid kwam ook voort uit het feit dat ik de centjes toch echt wel kon gebruiken. Je zal maar op 45 jarige leeftijd met je koffertje ergens belanden, zonder de ondersteuning van onze overheid. Ik heb dan ook mijn (kleine) reserve voor de oude dag moeten gebruiken om te kunnen overleven (bij afkoop blijft er trouwens maar weinig van over). Ik weet dus als geen ander hoe belangrijk zo’n uitkering voor je kan zijn.

Op dit moment heb ik gelukkig een partner die wel werk heeft en mag ik niet klagen over mijn huidige woonsituatie. Toch is het niet makkelijk dat je uiteindelijk van € 500,- pm (excl. woonlasten en ziektekosten) moet rondkomen.

Ja, ik heb gesolliciteerd naar banen van zeer verschillend niveau, van winkelverkoopster tot filiaalmanager, van kaartverkoopster bij een stadsschouwburg tot evenement manager. Ik weet dan ook, dat als het zou kunnen, ik een “mindere” baan zeker zou accepteren. Maar ik weet ook, dat ik tijdens het uitvoeren van zo’n baan, zal blijven zoeken naar een meer geschiktere baan. Net zoals René Jansen dus. Het is namelijk niet een eindstation als je een “mindere” baan zou nemen. Tenslotte heb ik de leeftijd van 50 niet bereikt om uiteindelijk niet te doen wat ik echt wil!

Ik kan nu niet meer boos worden en bang hoef ik niet te zijn een uitkering te verliezen of te worden verplicht om in een kas te moeten gaan werken. Nogmaals, ik oordeel of veroordeel niets of niemand. Ik hoop hiermee alleen aan te geven, dat je het jezelf een stuk makkelijker maakt niet te ageren tegen hetgeen je geen tot weinig invloed hebt, maar de energie stopt in je eigen kunnen en toekomst. Quote Lao Tse: “Het is verstandiger een kaars aan te steken, dan te klagen over de duisternis“.

Er zijn veel schrijnende gevallen en een ieder heeft zijn eigen ellende. Hopelijk draagt mijn verhaaltje er aan bij, het geheel in een wat breder perspectief te zien en te beseffen dat we toch wel in een heel mooi land leven, waarin heel veel mogelijk is.

Mij helpt het in ieder geval wel, maar ook daar voeg ik aan toe: 10 jaar ervaring zegt niets, je kan het al 10 jaar verkeerd hebben gedaan…….blijf dus relativeren!