De [tegenstrijdige] wereld van solliciteren begint bij jezelf. De motivatiebrief.

Je eigen verantwoordelijkheid nemen. Ik ben daar een groot voorstander van. Kijken naar wat je kan, maar ook naar wat je niet kan.

Eigen verantwoordelijkheid nemen betekent ook, niet kijken naar wat de ander volgens jou zou moeten doen om jou te zien, om jou te accepteren of erger nog, de ander de schuld te geven als jou iets niet lukt.

Het is hetzelfde motto, welke ik zoveel als mogelijk heb toegepast tijdens mijn sollicitatieperiode. Tijdens deze periode heb ik vele discussies gevolgd op LinkedIn, netwerkbijeenkomsten bezocht, artikelen gelezen en vaak zie ik het weer gebeuren. “Ik ben 52 en wordt afgewezen op mijn leeftijd”, “ik krijg de kans niet omdat ik te jong ben en geen werkervaring heb”, ‘ik voldoe aan alle eisen en toch krijg ik een standaard afwijzing”. Het zijn zomaar een paar opmerkingen die ik meer dan regelmatig hoor of tegenkom. Maar is dat ook zo? Mij heeft het in ieder geval geholpen om redenen van afwijzing bij mijzelf te zoeken. Of het de enige juiste manier is? Het zou zomaar kunnen zijn van niet, maar het is wel mijn manier.

Hoe neem je als sollicitant dan je eigen verantwoordelijkheid? Laat ik beginnen met de motivatiebrief.

Sollicitant geef je bloot! Maar hoe ver moet je gaan?!

Gezellig samen op de bank The Voice Kids kijken. Even lekker luchtig ontspannen. Even niet nadenken of je druk maken over al die sollicitatietoestanden. Mijn mannetje en ik zaten knus en relaxt te kijken toen ik Martijn het ineens hoorde zeggen: “er zijn nog een aantal vacatures bij onze coaches….”. Ik vloog meteen omhoog….wat? Vacatures? Bij The Voice?! Alsof ik een robot was, een voorgeprogrammeerde robot die in actie komt als hij het codewoord hoort. Het codewoord VACATURE!

Mijn mannetje moest lachen en zei: ”als ik jou was zou ik meteen al mijn on- en offline cv’s en resume’s sturen die je tot nu toe hebt gemaakt. Dan weet je tenminste zeker dat je de baan hebt!” Wow, die kwam binnen! Ik ging weer zitten en het drong tot me door dat hij een belangrijk punt had.

Mijn mannetje maakt mij dagelijks mee. Hij ziet hoeveel tijd en energie ik steek in mijn zoektocht naar een baan. Hij is trots op me. Trots op de manier waarop ik op een positieve manier de dingen aanpak. Maar ook vindt hij dat ik soms teveel mijn best doe. En overal waar ” te” voor staat….tja.

Werkloos zijn is hard werken! Zet het met trots op je cv!

Ik heb mij opgegeven voor een gratis 50+ sollicitatietraining. Om deze prijs te kunnen winnen moet ik aan bepaalde criteria voldoen en daarom werd mij onder andere gevraagd welke acties ik allemaal heb ondernomen om aan het werk te komen.

Ik ben daar eens goed voor zitten, alles op een rijtje gezet en besefte mij ineens nog beter waarom ik het vaak zo druk heb. Solliciteren is namelijk gewoon heel hard werken! Op bijvoorbeeld LinkeIn zijn veel discussies te vinden over dit onderwerp en hieruit mag blijken dat ik niet de enige ben die dit als werkzoekende ondervind. Regelmatig vraag ik mij af of de werkgever of recruiter dit soort discussies op Linkedin ook echt leest of dat het alleen maar wordt gezegd of gedacht.

Maar voor ik met mijn relaas verder ga, wil ik de lijst graag delen:

Met mijn borsten op sollicitatie.

23 aug. 2012

Nooit te oud om te solliciteren, maar nooit te mooi of aantrekkelijk!?!

Vandaag kwam ik een toch wel heel apart artikel tegen: “Werkloze vrouwen laten borsten vergroten voor sollicitatie”.

Ondanks de crisis doen, volgens de Britse tabloid The Sun, plastische chirurgen gouden zaken. Toen ik na een duikeling achterover van mijn stoel, weer was opgekrabbeld en mijn borstpartij weer in de plooi had geschud, ging ik verder zoeken naar wat hier allemaal over wordt geschreven.

Tja, en toen kwam ik een volgend bericht tegen: “Staren naar borsten verlengt mannenleven”.

Nu zit ik voor een groot dilemma.