De [tegenstrijdige] wereld van solliciteren begint bij jezelf. De motivatiebrief.

Je eigen verantwoordelijkheid nemen. Ik ben daar een groot voorstander van. Kijken naar wat je kan, maar ook naar wat je niet kan.

Eigen verantwoordelijkheid nemen betekent ook, niet kijken naar wat de ander volgens jou zou moeten doen om jou te zien, om jou te accepteren of erger nog, de ander de schuld te geven als jou iets niet lukt.

Het is hetzelfde motto, welke ik zoveel als mogelijk heb toegepast tijdens mijn sollicitatieperiode. Tijdens deze periode heb ik vele discussies gevolgd op LinkedIn, netwerkbijeenkomsten bezocht, artikelen gelezen en vaak zie ik het weer gebeuren. “Ik ben 52 en wordt afgewezen op mijn leeftijd”, “ik krijg de kans niet omdat ik te jong ben en geen werkervaring heb”, ‘ik voldoe aan alle eisen en toch krijg ik een standaard afwijzing”. Het zijn zomaar een paar opmerkingen die ik meer dan regelmatig hoor of tegenkom. Maar is dat ook zo? Mij heeft het in ieder geval geholpen om redenen van afwijzing bij mijzelf te zoeken. Of het de enige juiste manier is? Het zou zomaar kunnen zijn van niet, maar het is wel mijn manier.

Hoe neem je als sollicitant dan je eigen verantwoordelijkheid? Laat ik beginnen met de motivatiebrief.

Sollicitant geef je bloot! Maar hoe ver moet je gaan?!

Gezellig samen op de bank The Voice Kids kijken. Even lekker luchtig ontspannen. Even niet nadenken of je druk maken over al die sollicitatietoestanden. Mijn mannetje en ik zaten knus en relaxt te kijken toen ik Martijn het ineens hoorde zeggen: “er zijn nog een aantal vacatures bij onze coaches….”. Ik vloog meteen omhoog….wat? Vacatures? Bij The Voice?! Alsof ik een robot was, een voorgeprogrammeerde robot die in actie komt als hij het codewoord hoort. Het codewoord VACATURE!

Mijn mannetje moest lachen en zei: ”als ik jou was zou ik meteen al mijn on- en offline cv’s en resume’s sturen die je tot nu toe hebt gemaakt. Dan weet je tenminste zeker dat je de baan hebt!” Wow, die kwam binnen! Ik ging weer zitten en het drong tot me door dat hij een belangrijk punt had.

Mijn mannetje maakt mij dagelijks mee. Hij ziet hoeveel tijd en energie ik steek in mijn zoektocht naar een baan. Hij is trots op me. Trots op de manier waarop ik op een positieve manier de dingen aanpak. Maar ook vindt hij dat ik soms teveel mijn best doe. En overal waar ” te” voor staat….tja.

Generatie X versus generatie Y. Een blog als open sollicitatie.

Gisteren had ik weer een nieuwe volger op Twitter. Is dat zo speciaal? Ja, voor mij wel. Twitter biedt de mogelijkheid in contact te komen met mensen, die je in het dagelijks leven niet of misschien wel nooit zou zijn tegen gekomen.

Ik hoop dan ook op veel waardevolgers en ben blij met deze nieuwe volger. Hij is een marketeer, een reclameman. Weer iemand die ik niet ken, maar wel dezelfde ideeën en/of denkwijze heeft. Daar ga ik tenminste van uit en zoals bij alle nieuwe volgers heb ik mij ook verdiept in deze nieuwe volger. Ik voelde mij na mijn onderzoekje op internet vereerd. Vereerd dat deze interessante man mij nu volgt.

Vandaag heb ik weer plaats genomen achter mijn PC en kwam een vacature tegen op de site van mijn nieuwe volger. Daar wilde ik meer over weten en dook dan ook nog verder in het bedrijf. Ik kwam daarbij een interview van mijn nieuwe volger tegen en daar zei hij het. Het? Ja het!

“De Digital/online wereld is een leeftijdsding”. Een leeftijdsding?!

“Het nieuwe solliciteren”: Schrijven met de juiste afdronk .

Het is zondagmiddag. Buiten is het grijs en grauw. Het is echt een dag om binnen te blijven. Lekker met mijn mannetje languit onderuit gezakt bankhangen. Onder het genot van een glaasje wijn een voetbalwedstrijdje kijken. Jaja, deze hippe oma is voetbalfreak en kijkt bijna alle voetbalwedstrijden. Daarnaast ben ik ook nog Ajax-fan. Zij hebben gisteren(zaterdag)avond al gespeeld en ik zit vandaag niet met mijn pa van 82 in de Arena. Ik heb vandaag dan ook alle tijd om helemaal niets te doen. Ook geen blogs schrijven, geen vacatures zoeken, niet netwerken, geen getwitter en ook niet werken aan mijn project/marketingplan voor “mijn kale hoofd’. Nee, gewoon even helemaal niets.

Als de wedstrijd is afgelopen kan ik het toch niet laten om even op twitter te kijken (ja sorry, je bent verslaafd of je bent het niet) en daar zag ik hem. De vacature. Mijn droombaan. Mijn kans.

I had a dream: een vacature opstellen, hoe simpel kan het zijn.

Het opstellen van een vacature. Veel wordt er over geschreven en als je een beetje rond surft op internet, kom je er al snel achter dat er veel tijd en aandacht aan wordt besteed. Sterker nog, vaak word ik van de inhoud erg blij.

Hoe komt het dan toch dat de vacatures die ik tegen kom, vaak zeer onduidelijk zijn. Zo statisch en in mijn ogen vaak ook oubollig –en dat zegt de dame die bij het maken van teksten in Word, vaak de opmerking kreeg: “ouderwets taalgebruik”-. Vacatures waarbij je door de bomen het bos niet meer ziet.

Daarnaast worden er aan de kandidaat zoveel eisen gesteld, dat het bijna onmogelijk wordt aan al die eisen te voldoen. Men zoekt naar het schaap met de vijf poten. In 2010 werd hier a over geschreven en anno 2012 nog steeds.

Grappig is om even te vermelden dat ik (ondanks dat ik zelfs niet aan alle functie eisen kan voldoen), vaak te horen krijg dat ik of overgekwalificeerd ben, of teveel ervaring heb.

Dat ik niet de enige ben die er zo over denkt, blijkt wel uit de vele discussies die hier over gaan. Ik zou hier nu uitgebreid en zeer professioneel op door kunnen gaan,  maar ik ben Marion en doe het anders en droom: